Dit was het voorlaatste Rootsmusic-concert in Nekkersdal. Snif. Wat vroeger vertrokken om er zo snel mogelijk bij te zijn. Zodoende konden we met Bill Homans een duvel drinken op het terras van de cafetaria. Freddy had de dubbel belichte foto, die je kan zien in onze review van Watermelon in Muziekodroom, uitvergroot op fotopapier als cadeau voor Bill. Toen hij hem aanboodt zei Bill: “Ow, nice ! You want me to autograph this one ?” Freddy zei dat de foto voor hem was, als aandenken aan zijn Benelux-tournée 2009. “Is that right ? Very kind of you. In that case, I guess you will have to sign this picture for me.” Dit ter illustratie. De Watermelon man is op z’n minst een bizarre figuur te noemen.

Ook op het podium vermag hij zich enigszins onorthodox te bewegen. Terwijl hij zingt en speelt is hij steeds met andere dingen bezig. Vandaag waren het de kabels van zijn microfoons en zijn dobro die zijn aandacht opeisten. Zoals die erbij lagen, dat kon niet zijn, daar moest hij iets aan doen. Tijdens het eerste nummer kweet hij zich al zingende en mondharmonica spelende,gemoedelijk van die taak.
Als steevast tweede nummer zette hij “Smokestack Lightning” in, telkens klinkt dit nummer helemaal anders, maar altijd O.K. De man vertelt elke avond flarden uit zijn levensloop. Zonder veel verfraaiïngen van het verhaal, altijd eerlijk als goud en bij wijle zeer emotioneel steekt hij zijn wedervaren in zijn songs. De guitarcase die als steuntafel voor zijn dobro dient, staat volgestouwd met attributen, zoals een ganse resem bluesharpen, maar ook een ongelooflijk uitgebreid setje prullaria, dat hij bijna fetisjistisch behandelt. D’er zit ook een mojozakje bij.
“Oklahoma Blues, The Wheel Man, Rattlesnakes, The Ashtray Is Full, The Devil’s Cadillac en Archetypal Blues” maken de eerste set vol. Acht nummers, samen goed voor een uur vertier. Het is verbazend te zien hoe deze man zijn publiek voor zich weet te winnen in een mum van tijd. Dat wil zeggen, nog vóór het eind van het eerste nummer.
Dat is ook te merken aan de CD-verkoop tijdens de entr’acte. Velen willen een stukje van dit talent mee naar huis nemen. En terecht.

Aan het begin van de eerste set vindt Watermelon Slim ‘un pasteque sur son desk’.
Zo noemt hij zijn dobrotafel. De watermeloen werd daar neergezet door de actiegroep “Philippe hip,hip”. Slim doet er een verhaaltje rond in zijn beste Frans. Als hij het daarna vertaalt in het Engels zijn we weer mee. En dat zegt niets over onze Franse taalvaardigheid. On est à Bruxelles, ici. Nous sommes du coin.

Hij zet a capella in met “Truckdriver Holler”, songs die hij vroeger luidkeels en al rijdende componeerde in zijn camion, om niet in slaap te vallen op de lange Highway 61, vertelt hij. Deze highway is de verbinding van Chicago met New Orleans en vormt de grens van Mississippi met Arkansas, onder andere. Op deze weg bevindt zich ook dé befaamde ‘crossroads’ van Robert Johnson, ongeveer ter hoogte van Clarksdale. En “Highway 61” is ook het volgende nummer, zijn micro-bomen worden zijn versnellingspoken. Hij zit weer helemaal in zijn camion. “Ready For You en Mannish Boy” brengt hij ter ere van Muddy ‘Eau de Boue’ Waters. Hij vervolgt met zijn generiek-song “Blue Freightliner” dat vandaag klinkt als “Rollin’ and Tumblin’” in een Polka-op-speed versie.
Hij houdt onze aandacht verder gevangen met “Tomorrow Night, Rapid Eddy (Edouard Rapide), The Spirit of Elmore James en “Truck Drivin’ Woman”. Grootse songs op grandioze wijze gebracht.
The Workers, bassist Cliff Belcher, drummer Chris Stovall Brown en gitarist Ronnie McMullen Jr., vervelen zich geen seconde met hun knotsgekke frontman. En wij ook niet.
“I love to be in Belgium” zegt Slim, “Hardworking people, but wise enough not to take it as the main reason of existence.” “We love you too, Slim. Maybe you’ll do great in our political system ?” “Well you know guys, I’m a born politician, but you did know that already ? Is’nt it ?” Een lachende Watermelon.

Een pracht van een concert, met handenvol humor. Watermelon Slim es giene gewune, lek as dasse in ’t Brussels zegge. Anderen zeggen datter nen oek af es.
Hoe het ook zij, moesten alle Ricains het intellect en de humor hebben van deze man, de wereld zou er een stuk frisser uit zien.

Maar er was ook een schaduwzijde aan dit uitmuntende concert met volle zaal. Dit was het voorlaatste bluesevenement in Nekkersdal. Hogere instanties van het ‘Gemeenschapscentrum’ vinden dat blues en roots music niet thuis horen binnen de werking van het centrum. Ze horen veeleer hun deuren open te zetten voor initiatieven van en voor de directe omwonenenden en tegemoet komen aan hun noden. Valt na duud. Wa sen waille den ? Scheurft ? Veu mai poet mag er ne muntthee geserveet weurre in de cafetaria, moe doâveu smait et bie ni boîten. Waddes me da, godverdekke. En ik da doecht dat ‘t senter er was veu de Vloemingen nog eun bekke in Brussel tâve.
Philippe Verstraeten die het Rootsgebeuren in Nekkersdal gedurende veertien jaar aan de waggel hield, met up’s en down’s, met grote successen en mindere, maar daarom niet minder goeie, concerten heeft als dank de zak gekregen. Zoals tegenwoordig trainers ontslagen worden als de ploeg een match verliest. Dat was hier niet eens het geval, want de laatste vijf gigs waren hier goed voor een nagenoeg volle zaal. Of zoals Marc van de actiegroep Philippe Hip Hip onderstreepte met zijn watermeloen die hij offreerde aan Slim, een saluut aan de artiest van vandaag en een sneer in de richting van de waterhoofden van de raad van bestuur van Nekkersdal.

Als eerbetoon in bijlage een retrospectieve van veertien jaar Rootsmusic in Nekkersdal. RIP.

Reageer massaal, via onze guestbook. Wij sturen door. En tot 14 mei voor de allerlaatste gig in ’t centrum.

witteMVS

Michel Preumont (Français)

La toute grande foule pour le pénultième concert organisé par Roots Music Brussels , avant la mort annoncée du dernier blues club bruxellois.
Dominique ,le manager aus Benelux de Watermelon Slim , arbore un sourire présidentiel.
A 20:30' tapante ,tant pis pour les éternels retardataires ,Slim, la pastèque d'Oklahoma et ses 3 ouvriers sont à pied d'oeuvre.
Bill Homans est un vieux de la vieille ,même s'il existe peu d'albums sous son nom .Ce maître de l'harmonica , une collection à rendre jaloux le Mississippi State Museum of Mouth Harps, et as de la dobro lap-style , jouée au bottleneck ,est associé à quelques grands noms du blues :Henry Vestine (Canned Heat) ,J L Hooker ,Robert Cray ,Champion Jack Dupree...
Pas un con , le truck driver , vétéran du Vietnam (mais anti-war activist ):diplômé en histoire et journalisme et doué pour les langues (un français melon d'eau délicieux!).
The Workers :Ronnie Mc Mullen jr : guitare et bandana - Cliff Belcher :basse -et le vétéran ,Chris Stovall Brown :un drummer ganté (tu veux des noms ? Big Mama Thornton ,George Harmonica Smith, Bo Diddley (il jouait de la guitare à l'époque..) ,Weepin Willie....).
Des ouvriers qualifiés pas fainéants !
'Bonsoir Bruxelles ,nous sommes venus joués de la musique pour vous ..' accent inimitable !
...baby step inside my car ... A cruisin song('Cruisin') ,soulignée par un harmonica juteux.Electrifying southern blues!Rythme de croisière sur une sunny avenue , en route pour un trip in the Deep South.
On passe à la lap-steel ,installée sur une valise métallique . 'Smokestack Lightning' :comme slide ,des mini-bouteilles d'Irish Whisky ,de Bourbon , some flat stone ...Un rough sound qui arrache et une voix de mâcheur de tabac ayant avalé des hectolitres d'alcool frelaté . Tight band ,c'est du solide.Pour suivre un 'Oklahoma Blues ' nerveux , te rappelant le grand Rory Gallagher .Slim alternant slide et harmonica dégoulinant.
Un petit Little Milton 'I know one ' ,sur l'album 'The Wheel Man'. Du soul /blues sautillant.
Chris enchaîne sur un méchant rock à la Little Richard ( sans piano). Slim fait le malin et jongle avec ses harmonicas .Un knipoog ...even an old man like me can rock'n roll...personne n'en doute ,peï!
'Ash tray' ...my coffeecup is empty and the ash tray is full...un swampy blues.Pas évident de vieillir et de contempler cette maudite horloge collée au mur.
'Devil's Cadillac' une Limousine diabolique ,pour un tango/blues chicos.
'Archetypal Blues N° 2' comme le capitaine Achab à la recherche de Moby Dick ,on a poursuivi notre rêve : to play the blues ! Quelques références illustres sont citées ... Howling Wolf , Junior Wells .....
Fin du premier set , 40' on les a pas vues passer .Un workingman blues passionnant .

Set 2
Slim et sa pastèque en piste , le band termine ses Duvel ....
A capella ,sa chanson épitaphe 'This Traveling Life'. Le pied de micro servant de levier de vitesse pour le camion imaginaire.Moment de vive émotion . 'Highway 61' qu'il commence à la slide , accompagné d'une batterie discrète , basse et guitare s'amenant après 5'. La voix du truck driver se faisant Tom Waits.
...I'm ready ...I hope you're ready for me.... le diatonique et l'Epiphone de Ronnie se répondent en duel fraternel.
Mr Brown attaque un truc ,reconnu par tous ,le formidable 'Mannish Boy' popularisé par Muddy Waters.Une longue version démoniaque,d'une intensité brutale ,mettant le Nekkersdal à genoux.
Une imitation de CB (Citizen Band) radio , nous rappelant qu'il a parcouru la route vers Memphis des milliers de fois ' Blue Freightliner ' (des watermelons comme cargaison ,of course...). Un camion fou descendant la route at high speed.
J'ai été nominé pour la Blues Foundation Awards . Pas gagné , je m'en fous car c'est le grand Charlie Musslewhite qui a eu le prix.Un conseil ,anyway ,les petits gars ... always tip the bartender and the waitresses ,they might be the last friends you have... merci pour le tip,mec!
'Hard times' sur cet album nominé (Watermelon Slim & the Workers) , un méchant blues rock traçant les méfaits de la vie.
'Tomorrow Night' Mr McMullen nous gratifiant d'un petit solo pas salaud.
Ce band est tout bonnement parfait.
'Fast Eddie ' , Eddy Merckx ? Non ,c'est rapide Edouard nous souffle Slim , pendant que le bottleneck pique un sprint Cavendish.
De l'electric blues à la Johnny Winter.
La suivante je l'ai écrite dans l'esprit d'Elmore James 'Bad Sinner' ..sometimes I think I'd be better off lying 6 feet underground...
Un set de 70' plein de sueur , d'enthousiasme , de blues rageur ,d'humour et d'émotion .

Bis
'Truck Driver Mama' un cha cha cha blues exotique , dédié à Philippe Verstraeten ,le programmateur du Nekkersdal .Celui-ci est obligé de se cacher en coulisse pour maîtriser son émoi.
Watermelon Slim ,un grand bonhomme!

Met dank aan Philippe Verstraeten voor meer dan 10 jaar ROOTS MUSIC in BRUSSEL... read more